تنها زائر قبر بی نشان-امام حسین (ع)-قصرشیرین

امام رضا علیه‌السلام فرمودند: اى عبد العظيم! دوستان مرا از جانب من سلام برسان، و به آنان بگو: در دل‌هاى خود براى شيطان، راهى باز نكنند … بحار الأنوار، ج‌۷۴ ص‌۲۳۰ ح‌۲۷

میلاد باسعادت حضرت عبدالعظیم حسنی، فخر ملک ری، بر مولایمان امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف و شیعیان و محبان اهل بیت علیهم السلام مبارک باد.

آجرک الله بقیه الله رسول خدا (ص) خوب می دانست که زمان پرکشیدنش نزدیک شده است. ماه های آخر سخنانش بیشتر به وصیت شبیه بود. در آخرین حج به یارانش فرمود: “مناسك خود را از من فراگيريد، شايد بعد از امسال ديگر به حج نيايم. در بازگشت از همان حج بود که وصی و جانشین خودش را نیز تعیین فرمود. در جای دیگر نیز فرمود: “نزديك است فراخوانده شوم و دعوت حق را اجابت نمايم و من دو چيز گران در ميان شما مى گذارم و مى روم: كتاب خدا و عترتم، اهل بيتم… و خداوند لطيف و آگاه به من خبر داد كه اين دو هرگز از يكديگر جدا نشوند تا كنار حوض كوثر بر من وارد شوند. پس خوب بينديشيد چگونه با آن دو رفتار خواهيد نمود. روز واقعه فرا رسید حال پیامبر (ص) به وخامت گرایید. پيامبر (ص) علی (ع) را نزد خود فراخواند. او را مدتی طولانی در آغوش گرفت تا اینکه بيهوش شد. حسن و حسين (ع) به شدت گريستند و خود را روي بدن رسول خدا افکندند. علي (ع) خواست آن دو را از پيامبر (ص) جدا کند. پيامبر (ص) به هوش آمد و فرمود: “علي جان آن دو را واگذار تا ببويم و آنها نيز مرا ببويند، آن دو از من بهره گيرند و من از آنها بهره گيرم. رسول خدا (ص) می دانست این دو آقا زاده چه مصیبتی در پیش دارند. خبر داشت از مظلومیت حسن (ع)، از تنهایی اش و از صلحی که مسلمانان نما ها به او تحمیل می کنند و به زهری که جگرش را پاره پاره خواهد کرد. و از حسین (ع) و کربلایش خبر داشت و از سرها و اسیرها و… مُلک وجود غرق در اندوه و در عزاست آغاز صبح غربت زهرا و مرتضاست قرآن عزا گرفته و عترت شده غریب شهر مدینه را به جگر، داغ مصطفاست خون گریه کن مدینه! کز این ماتم عظیم گر آسمان خراب شود بر سرت رواست گشتند انبیا همه چون فاطمه یتیم زیرا عزای قافله سالار انبیاست خلقت چه لایق است که صاحب عزا شود عالم عزا گرفته و صاحب عزا خداست رحلت حضرت رسول(ص)وشهادت مظلومانه امام حسن مجتبی(علیه السلام)را خدمت آقا امام زمان(عج) ،وتمامی مسلمانان تسلیت عرض می نمایم. التماس دعا

شَــهیـد مَـهـدی زیـن الدیّــن هرگـاه #شب جمعه #شهـدا را يـاد كرديد آنها شمـا را نزد سیدالشهدا(ع)یادميكننـد..      شادی روح جمیع شهدا صلوات

 امام علی(علیه السلام)فرمودند : اى مردم از خدا بترسید، هیچ کس بیهوده  آفریده نشد تا به بازى پردازد،و او را به حال خود وانگذاشته‌‏اند تا خود راسرگرم کارهاى بی‌‏ارزش نماید،  و دنیایى که در دیده‌‏ها زیباست، جایگزین آخرتى نشود که آن را زشت می‌نگارند، وحکمتهای زیبای نهج البلاغه مغرورى که در دنیا به بالاترین مقام رسیده، چون کسى نیست که در آخرت به کمترین نصیبى رسیده است.حکمت370 همانا خداوند پاداش را بر اطاعت،و کیفر را بر نافرمانى قرار داد، تا بندگان را از عذابش برهاند،و به سوى بهشت کشاند. حکمت368 شتاب پیش از توانایى بر کار، و سستى پس از به دست آوردن فرصت از بی‌خردى است.حکمت363                 

رسول اکرم صلی الله و علیه و آله و سلم فرمودند:  در بهشت خانه ای هست که آن را خانه خوشحالی نامند و جز کسانی که یتیمان مومنان را خوشحال کرده باشند وارد آن نمی شوند. نهج الفصاحه،  ص۱۲۳

رسول اللَّه صلى الله عليه و آله: إنّي قَد نُهيتُ عَنِ القِراءَةِ فِي الرُّكوعِ والسُّجودِ، فَأَمَّا الرُّكوعُ فَعَظِّمُوا اللَّهَ فيهِ، وأمَّا السُّجودُ فَأَكثِروا فيهِ مِنَ الدُّعاءِ؛ فَإِنَّهُ قَمِنٌ‏  أن يُستَجابَ لَكُم.

 پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: همانا من از قرائت [قرآن‏] در ركوع و سجود، نهى شدم. پس در ركوع، خداوند را بزرگ بشماريد [سبحان ربی العظیم و بحمده بگویید] و در سجود، بسيار دعا كنيد، كه سزاوار برآورده شدن براى شماست.

 شناخت نامه نماز ؛ محمدی ری شهری ؛ جلد اول حدیث ۵۷۵

آیت الله بهجت :

در تهران استاد روحانیی بود که لُمْعَتَیْن را تدریس می کرد، مطّلع شد که گاهی یکی از طلاّب و شاگردانش که از لحاظ درس خیلی عالی نبود، کارهایی نسبتاً خارق العاده دیده و شنیده می شود.

روزی چاقوی استاد (در زمان گذشته وسیله نوشتن قلم نی بود، و نویسندگان چاقوی کوچک ظریفی برای درست کردن قلم به همراه داشتند) که خیلی به آن علاقه داشت، گم می شود و وی هر چه می گردد آن را پیدا نمی کند و به تصور آنکه بچّه هایش برداشته و از بین برده اند نسبت به بچه ها و خانواده عصبانی می شود، مدتی بدین منوال می گذرد و چاقو پیدا نمی شود.

 و عصبانیت آقا نیز تمام نمی شود.

روزی آن شاگرد بعد از درس ابتداءً به استاد می گوید:

«آقا، چاقویتان را در جیب جلیقه کهنه خود گذاشته اید و فراموش کرده اید، بچه ها چه گناهی دارند.» آقا یادش می آید و تعجّب می کند که آن طلبه چگونه از آن اطلاع داشته است.

از اینجا دیگر یقین می کند که او با (اولیای خدا) سر و کار دارد، روزی به او می گوید: بعد از درس با شما کاری دارم.

چون خلوت می شود می گوید: آقای عزیز، مسلّم است که شما با جایی ارتباط دارید، به من بگویید خدمت آقا امام زمان (عج) مشرف می شوید؟

استاد اصرار می کند و شاگرد ناچار می شود جریان تشرّف خود خدمت آقا را به او بگوید.

استاد می گوید: عزیزم، این بار وقتی مشرّف شدید، سلام بنده را برسانید و بگویید: اگر صلاح می دانند چند دقیقه ای اجازه تشرّف به حقیر بدهند.

مدتی می گذرد و آقای طلبه چیزی نمی گوید و آقای استاد هم از ترس اینکه نکند جواب، منفی باشد جرأت نمی کند از او سؤال کند ولی به جهت طولانی شدن مدّت، صبر آقا تمام می شود و روزی به وی می گوید:

آقای عزیز، از عرض پیام من خبری نشد؟

می بیند که وی (به اصطلاح) این پا و آن پا می کند.

آقا می گوید: عزیزم، خجالت نکش آنچه فرموده اند به حقیر بگویید چون شما قاصد پیام بودی (وَ ما عَلَی الرَّسُولِ إِلا الْبَلاغُ الْمُبینُ)

آن طلبه با نهایت ناراحتی می گوید:

آقا فرمود: لازم نیست ما چند دقیقه به شما وقتِ ملاقات بدهیم، شما تهذیب نفس کنید من خودم نزد شما می آیم

امام صادق عليه السلام:

از نگاه [ناپاک] بپرهیزید که چنین نگاهى تخم شهوت را در دل مى‌کارد و ‏همین براى فتنه‌ى صاحب آن دل بس است.

 تحف ‏العقول ص ٣٠٥

نسخه حاج اسماعیل دولابی برای آرامش دل

هر وقت کسی شما را اذیت کرد و یا از کسی ناراحت شدید، نمیخواهد به کسی بگویید بلکه استغفار کنید، هم برای خودتان هم برای کسی که شما را اذیت کرده است.

بگو بیچاره کار بدی کرده است اگر فهم داشت نمیکرد

وقتی استغفار میکنی خداوند دوست دارد و خیلی بهتر برای شما تلافی میکند

اصلا هر وقت دیدی قلبت حاضر نیست استغفار کند با زبان استغفار کن و بگو، آن وقت یکدفعه دلت نرم میشود.

اگر دو سه مرتبه این کار را کردی دیگر غم نمیتواند شما را بگیرد چون راهش را بلد هستی.

استغفار امانگاه انسان است. یعنی پناهگاه، وقتی گفتی استغفرالله در پناه خدا هستی.

خود گنه کاریم و از دنیا شکایت می کنيم!

غافل از خود، دیگری را هم قضاوت می کنيم!

کودکی جان می دهد از درد فقر و ما هنوز…

چشم می بندیم و هرشب خواب راحت می کنيم!

عمر کوتاه است و دنیا فانی و با این وجود…

ما به این دنیای فانی زود عادت می کنيم!

ما که بردیم آبرو از عشق، پس دیگر چرا…

عشق را با واژه هامان بی شرافت می کنيم؟

کاش پاسخ داشت این پرسش که ما در زندگی…

با همیم اما چرا احساس غربت می کنيم