کسی که خود را محرومترین افراد می داند اگر اندکی در مورد آن چه خدا به او عطا نموده است فکر کند،خود را غرق در عطاهای خدا خواهد یافت.مسئله این جاست که ما کمتر به داده های خدا فکر می کنیم و بیشتر حواسمان دنبال چیزهایی است که نداریم.آن چه را خدا به مصلحت ما ندیده و نداده است،که هر چه هم تقلا(تلاش)کنیم به ما نخواهد رسید و حسرت آن بر دلمان خواهد ماند.

آن چه را هم که داریم،هیچ وقت به آن نگاه نکردیم که ببینیم و لذت آن را ببریم.لذا یکپارچه غصه و حسرت و احساس محرومیت شدیم.همین اعضای سالم بدنمان را فکر کنیم هر کدامش چقدر می ارزد؟اگر مثلا چشم ما در معرض نابینا شدن باشد و همه دنیا مال ما باشد،حاضر نیستیم همه آن را بدهیم وکور نشویم؟سایر اعضا هم به همین ترتیب.

همین بدن سالم را که خدا به ما داده حساب کنیم روی هم چقدر قیمت دارد؟بالاترازآن نعمت عقل است که اگر نداشتیم،نه کسی ارزشی برای ما قائل بود و نه حتی در اموال خودمان تصرف داشتیم و باید قیم برای ما می گرفتند.نعمت الهی و محبت خدا و اولیای او که از همه بالاتر.

با این همه دارایی دیگر کسی محروم باقی می ماند؟

ماخذ:مصباح الهدی ص 75و76