قبور بی سایبان مانده در برابر آفتاب را که می بینی،داغت تازه می شود وبر غمی کهن ودیرین،اشک می ریزی و بغض مانده در گلو را در هوای بقیع،رها می کنی.مصیبت نامه نانوشته محبین اهل بیت،بر خاک وسنگ این مزار،گویاتر از هر زبان است.

یک طرف،جمعی زمزمه کنان به دعای توسل مشغولند،طرف دیگر،دلهایی با آهنگ نوحه ومرثیه،به عمق مظلومیت اهل بیت فکر می کنند و می گریند.عده ای در پی یافتن قبر گمشده حضرت زهرایندودر کناری،کسی آرام آرام اشک می ریزد و(زیارت جامعه) می خواند و هوا،هوای عطرانگیز و روحانی(حال)است.

این جا اشک است که سخن می گوید وحال گویاتر از قال است.سکوت زبان را هم زلال اشک جبران می کند.چشم های اشک بار،ترجمان دل های داغ دار و بی قرار است.حرفی هم که نزنی،کلامی وسلامی هم که نگویی،چشم ها و قطرات جاری اشک،هم روضه خوان مجلس است وهم گریه کن محفل.

لازم نیست کسی مرثیه بخواند،بقیع خودش مرثیه مجسم است! درب بقیع،همچون گذشته به زنان بسته است.زنان از پشت نرده ها با حضرت زهرا(س)وام البنین وفاطمه بنت اسد وغیره درد دل می کنند.بگذار درها را ببندند،بگذار حایل ایجاد کنندو مانع بگذارند،پنجره های دل و دریچه های قلب زائرکه گشوده شود،از این خورشیدهای خفته بر خاک،از پشت در ودیوار هم نور می گیرند.ساعت هایی که در بقیع  گشوده می شود گویا در بهشت است که به روی زائران عاشق باز می شود.زائران دل های سوخته شان را بر می دارند و با شتاب،خود را به حضور ائمه(علیه السلام)می رسانند و زیارت نامه را با باران چشم های بارانی شان بدرقه می کنند.زنان از پشت نرده ها،با حسرت،زائران پروانه صفت را بر گرد این خورشیدها تماشا می کنند،سر بر دیوار بقیع می گذارند وگوشه مقنعه هایشان را از اشک دیدگانشان متبرک می کنند.

اما شب بقیع،همچنان خاموش وتاریک است!مدینه اگرچه غرق نور است وخیابانها گرچه از نور افکن ها روشن است،اما در کنار اینها وادی بقیع را ظلمتی دردآور و غربتی غم انگیز فرا گرفته است.گویا اصلا خورشیدی بر این خاک نخفته است.بقیع،بقعه ای خاموش است اما روشن از نور امامت.

یا رسول الله نمی دانم اشک شوق بریزم از این دیدار یا سر اشک غم ببارم از این غربت!

آیا باتو هم اینگونه رفتار کرده اند؟

راستی گناه ما چیست جز عاشقی؟