​در اکثر آیات قرآن به این حقیقت اشاره شده است که بهره های دنیوی موقتی و ناپایدار است و بنابراین دلبستنی نیستند.اما آنچه مربوط به حیات اخروی است پایدار و ماندنی است.از جمله در آیات پایانی سوره اعلی میخوانیم که: بل توثرون الحیاه الدنیا والآخره خیر وابقی…

اما مشکل آدمی دراینست که فریب حواس سطحی را میخورد و به همین ظواهر فریبنده دنیا دلخوش میشود و حال آنکه تکیه کردن بآنها جز درد و رنج چیزی بهمراه ندارد.سخن در این نیست که آنهارا کنار بگذاریم بلکه سخن در این است که به آنها دل خوش نکنیم.وقتی به چیزی دل نبستی بود و نبودش برایت فرقی ندارد.از بودنش چنان فرحناک نمیشوی که در نبودش قالب تهی کنی.و رمز آرامش مردان بزرگ همین است.آنچه برای آنها اهمیت دارد جایگاه و مقامشان در نزد خدایشان است و لذا چندان نگران تضعیف یا تقویت این مقامات ظاهری دنیوی نیستند هرچند خداوند به مصلحت خودش گاه از این پاداش ها نیز نصیبشان میسازد اما برای خودشان بود ونبود اینها تفاوتی ندارد.و این لطف و محبتی است که خداوند در حقشان روا داشته و آنها را نسبت به امور اعتباری و موقتی دنیا چنین حالتی عنایت کرده ا ست. وقتی نگاه بدنیا اینچنین باشد هم میتوان از این فرصت برای بهره های اخروی و پایدار بخوبی استفاده کرد و هم میشود براحتی از این سرای موقتی جداشد وبسوی منزل ابدی پرواز کرد!

 باعزم رفتن ازرنج و ازغم،هم میتوان ره توشه برداشت،هم میتوان آسوده پرزد!