امام خمینی ره: شیخ عارف کامل، شاه آبادی روحی فداه می فرمود: باید انسان در وقت ذکر مثل کسی باشد که کلام دهان طفل می گذارد و تلقین او می کند برای این که او را به ذکر  بیاورد، همین طور انسان باید ذکر را تلقین قلب کند و مادامی که انسان با زبان ذکر می گوید و مشغول تعلیم قلب است ظاهر به باطن مدد می کند، همین که زبانِ طفلِ قلب باز شد از باطن به ظاهر مدد می رسد؛ چنانچه تلقین طفل نیز چنین است. مادامی که انسان کلام دهان او می گذارد ، او را مدد می کند؛ همین که او آن کلام را بر زبان جاری کرد نشاطی در انسان تولید می شود که خستگی سابق را برطرف می کند.   پس در اوّل از معلّم به او مدد می شود و در آخر از او به معلّم کمک و مدد می شود. و اگر انسان مدّتی مواظبت کند در نماز و اذکار و ادعیه به این ترتیب، البته نفس عادی می شود و اعمال عبادی هم مثل اعمال عادیه می شود که در حضور قلب در آنها محتاج به رویه نیست بلکه مثل امور طبیعیه عادیه می شود.                                    منبع: سیمای فرزانگان