احمد بن اسحاق بن سعید اشعرى روایت كرده است كه:

 بر امام حسن‏ عسكرى وارد شدم و خواستم در باره جانشینش از وى بپرسم. امّا آن‏حضرت خود بدون مقدّمه فرمود: “احمد بن اسحاق! 

خداوند تبارك و تعالى از زمانى كه آدم را آفریدزمین را از حجّت خدا بر خلقش خالى نگذاشته و تا روز قیامت هم خالى‏نخواهد گذارد به بركت وجود او است كه بلا از مردم زمین دور مى‏شودوباران فرو مى‏بارد وبركات زمین برون مى‏آیند".

 گفتم: فرزند رسول خدا! پس از تو امام و خلیفه كیست؟ 

پس شتابان وارد اتاق شد. سپس بیرون آمد و بچّه‏اى روى دوش گرفته‏بود صورتش گویى ماه شب چهارده بود و سه سال از عمرش مى‏گذشت.

 سپس امام فرمود: “احمد! اگر كرامت تو بر خداى عزّ و جل و بر حجّتهایش نمی‏بود، این‏ كودكم را به تو نشان نمیدادم. 

او همنام و هم كنیه رسول خدا و كسى است‏ كه زمین را از عدل و داد پر می كند پس از آنكه ستم و بیداد پر شده باشد. 
احمد! حكایت او در این امّت همچون حكایت خضر و همانندداستان ذو القرنین است. 

به خدا سوگند چنان غیبت درازى كند كه هیچ‏كس از هلاكت در آن رهایى نیابد مگر آنكه خداوند او را بر اعتقاد به ‏امامتش استوار كرده و در طول این مدّت با دعا براى تعجیل فرجش ‏همراهى نموده باشد!