عبرتها زیادند وعبرت پذیر کم
درخت ها می میرند عده ای عصا میشوند و دستی را میگیرند، عده ای تبر می شوند بر نسل خویش، عده ای چوب کبریت می شوند، برای سوزاندن تبار خود، و عده ای تخته سیاه می شوند، برای تعلیم اندیشه ها. “سرنوشت گاهی خودش رقم می خورد” چه بخواهی وچه نخواهی. عبرت هازیادندوعبرت پذیرکم
| نسخه قابل چاپ | ورود نوشته شده توسط نجفی احمدآبادی در 1397/09/09 ساعت 12:09:00 ق.ظ . دنبال کردن نظرات این نوشته از طریق RSS 2.0. |
هیچ نظری هنوز ثبت نشده است
نظر دهید