در آیه شریفه میخوانیم که “ونحن اقرب الیه من حبل الورید” یعنی ماازرگ گردن بآدمی نزدیکتریم.براستی این تعبیر قرآن بیانگر چه حقیقتی است؟ معلوم میشود آدمی قرار است در معرض"توهم جدایی از خدا” واقع شود که خداوند اینگونه دفع توهم میکند.اینجاست که میشود فهمید که چرا معرفت اینقدر اهمیت دارد.چرا یکساعت تفکر از سالها عبادت ظاهری برتر است!  چون با یکساعت اندیشیدن همه دیوارهای یخی که شیطان میان من و خدایم کشیده ذوب میشود در حالیکه با تکرار ناآگاهانه صورت اعمال چه بسا که این دیوار قطورتر نیز شود! باور کنیم که تعقل خوراک ضروری ماست !  دورشدن از مسیر تفکر و اندیشیدن به هر بهانه و توجیه جز به افزایش این فاصله به چیزدیگری نمیانجامد.از اندیشیدن و اندیشه نهراسیم و بدانیم که این فاصله توهمی جز با قدرت تفکر از بین نمیرود.کافی است بدانی که برای خدای نامحدود ، فاصله داشتن امری است بی معنا…او هیچگاه از بنده خودش دور نبوده و نیست بلکه این تنها ما هستیم که با غفلت خویش خود را از فیض حضورش بی بهره ساخته ایم! و اگر تنها لحظه ای تامل کنیم آغوش گرم او ومحضر باصفایش را درک خواهیم کرد.چقدر

 خدایا به آبروی محمد وآل محمد آنی وکمتر از آنی ما را به حال خودمون وا مگذار