این روزها در همه جا سخن از آتش نشانهای فداکاری است که برای نجات دیگران از جان خود مایه گذاشتند .آنها در وجدان بیدار انسانها ماندنی شدند.رحمت الهی قرین روان پاکشان باد. اما چرا همه دنیا در برابر این ایثار سرتعظیم فرود میآورد؟ چگونه است که هر وجدان خفته ای در مقابل این از خود گذشتگی بیدار میشود؟ آیا جز این است که ارزش های انسانی برتر و بالاتر از همه سنجش های مادی است؟ و آبا ارزش چنین حرکت انسانی باهیچ ملاک و معیار مادی قابل بررسی است؟  آری.عظمت این حادثه هر وجدان خفته ای را بیدار میکند اما…بسیاری اتفاقات هر روزه در کنار هر یک از ما انسانها رخ میدهد که براحتی از آن عبور میکنیم و حال آنکه همه اینها صحنه هایی است که میتواند آزمونی برای سنجش “احسان” و نیکوکاری ماباشد!  عمل نیکی که شاید هیچ دوربینی آن را نبیند و کسی از آن تمجید نکند اما خداوند همه آنها را میبیند و وعده قطعی میدهد که : ان ا…مع المحسنین! وعده میدهد که خودم در کنار چنین انسانی هستم و رهایش نمیکنم! براستی با چه ماشین حسابی میتوان ارزش چنین پاداشی را محاسبه کرد؟!  اما چگونه است که اگر کسی چنین حرکت انسان دوستانه ای انجام دهد گاه از سوی وجدان های خفته ای که به بیماری دنیاپرستی گرفتار شده اند حتی ممکن است تحقیر نیز بشود! …وحال آنکه عمل صالح در هر حجم و اندازه ای که باشد بالاترین اجر و ارزش رادارد.و عمل صالح همان قدمی است که بانگیزه انسانی برداشته میشود ولو در حد دادن یک لیوان آب به یک مریض و یا گرفتن دست یک ناتوان برای عبور از خیابان و یا حتی یک لبخند برای روحیه بخشی بمخاطب باشد! حجم و اندازه عمل دراینجا ملاک نیست.آنچه به این اعمال و البته به همه اعمال ما انسانها ارزش میدهد نیات باطنی ماست.واین اعمال باطنی است که بانسان حیات واقعی میبخشد و شادی حقیقی و پایدار را برایش بارمغان میآورد.فقط کافی است این کارهای بظاهر کوچک را کم نشمریم و ازهمه این فرصتهای عمر خویش برای رسیدن به آن ” حیات درونی” بکوشیم!