ضعیفان و عاجزان و بینوایان که قادر به کار و کسب نیستند و یا کسب و کارشان وافی نیست، مکلف به کار و زحمت نیستند یا بیش از آن اندازه که کار می‌کنند و توانایی دارند مکلف نیستند، پس تکلیف از آنها ساقط است.  از طرف دیگر درست است که آنها تولیدکننده نیستند و وظیفه کار و عمران را نمی‌توانند انجام دهند اما نمی‌توان آنها را محروم کرد، زیرا به حکم اصل اوّلی و به حکم رابطه غایی که بین آنها و مواد این عالم است این سفره که پهن شده برای آنها هم پهن شده: «وَ الاَْرْضَ وَضَعَها لِلاَْنامِ» یعنی خداوند این زمین را برای همه (نه برای بعضی) قرار داده.  اینها اگر قادر بودند و وظیفه خود را انجام نمی‌دادند جریمه‌شان این بود که از این سفره محروم باشند، ولی حالا که قادر نیستند حق اوّلی آنها سر جای خود باقی است. واقعا ضعفا و فقرا و بینوایان در اموال اغنیا ذی‌حق‌اند.  شهید مطهری، بیست گفتار، ص60