دوباره سایه ی ماه کریمی از سرم کم شد

 به تعقیب رجب بودم که شعبان المعظم شد

سلام ای ماه شعبان، ماه منجی، ماه پشت ابر

 که از مهرت ظهور حضرت قائم مسلّم شد

رجب ماه علی(ع)، ماه محمّد(ص)، ماه زهرا(س) بود

 که با هجران هادی(ع)، ماه شادی محو در غم شد

خوشا عطر امام باقر(ع) و جود “اباجعفر"(ع)

 که در ماه رجب، شیرازه ی اسلام محکم شد

 رجب یعنی وفا، یعنی وفات زینب کبری(س)

 که هر جا نام زینب بر زبان آمد محرّم شد

جهان بی ماه شعبان رنگ آسایش نخواهد دید ببین بر درد دنیا، خنده ی آن ماه، مرهم شد

دوباره خنده کردم، گریه کردم، تشنه جان دادم دوباره کربلا در پیش چشمانم مجسّم شد

 حسین(ع) و اکبر و سجاد(ع)، دلتنگ ابالفضل اند

شگفتا شادی شعبان، محرّم در محرّم شد

سر ماهِ بنی هاشم به روی نیزه ی خورشید

 سر خورشید، روزی پیش ماه هاشمی خم شد

 به شعبان می رسی دلتنگ ، شادان، نیمه جان ، زخمی

 دوباره باید آدم شد، دوباره باید آدم شد

 دوباره نیمه ی شعبان و دلتنگان بی تابش

 دوباره باید از چشم انتظاران همین دم شد