در چشمهای آبی و دریایی اش موج جزر و مد بیکران اشک به گوشه های چشمش می خورد و مژه های دانه دانه اش را فرا گرفت و گویا برگ پژمرده گل سرخ است و قطرات شبنم باران نشسته باشد روی آن،آهسته آهسته آسمان ابری دلش بغض خود را شکست و چنان آرام و نرم بارید که انگار اولین مقدمه بارش باران زمستان است،همان باران دلنشین و ریز که همه دوست دارند بی چتر زیر آن باشند،آخر به روی گونه اش چکید و گفت:یار شما دستی دارد بالای دستهاست!

وآخرین حرف پدرش بود من می روم ماندن شماها قطعا روزی سر بلندی وادامه هدف ما و رهبران ماست!…

سمیرا جاسمی طلبه پایه دوم