اوضاع زمان غیبت یک اوضاع آرام و بی دردسر نیست،شرایط به گونه ای است که انسان نباید از خطراتی که دینش را تهدید می کند،غافل شود.غفلت از این امر همان و از دست رفتن دین همان.

انسان باید به مصلحت خودش بیندیشد و مشکلات زندگی او را از سعادت خویش غافل نسازد.به تعبیر ی که در روایات آمده است،باید دینش را بگیرد و فرار کند.یعنی از مقابل دشمنانی که به اشکال مختلف می خواهند به دین او لطمه وارد کنند بگریزد.هر کسی،توانایی مقابله و از پادرآوردن دشمن را ندارد.حفظ خود بیش از هر چیز دیگری اهمیت دارد.امام جواد(علیه السلام)می فرمایند:

اذا مات ابنی علی،بدا سراج بعده ثم خفی.فویل للمرتاب!و طوبی للغریب الفار بدینه(بعد از مرگ پسرم علی(حضرت هادی علیه السلام)نوری ظاهر می شود(یعنی حضرت عسگری علیه السلام).سپس نور پنهان می گردد(زمان غیبت امام دوازدهم علیه السلام).پس وای بر کسی که به شک و تردید افتد!و خوشا به حال آن غریبی که دین خود را بردارد و فرار نماید.

در زمان غیبت،غریبانه زیستن انسان را در برابر انحرافات بهتر حفظ می کند.این صفتی است که مومنان از امام غریب خود(حضرت بقیه الله ارواحنا فداه)به ارث می برد.                                                                                                                                                              آدرس:معرفت امام عصر(عج)،دکتر سید محمد بنی هاشمی،ص305

 

هر کجا سلطان بود،دورش سپاه لشکر است                    پس چرا سلطان خوبان بی سپاه و لشکر است

با خبر باشید ای چشم انتظاران ظهور                               بهترین سلطان عالم از همه تنهاتر است

(سلامتی و تعجیل در فرج صلوات)